وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از سخنان آن حضرت است (نهج البلاغه خطبه 193 )
رُوِىَ عَنْهُ اَنَّهُ قالَهُ عِندَ دَفنِ سَيّدةِ النِّساءِ فاطمةَ عَلَيهَا السّلام كَالْمُناجى بِهِ
اين سخن را به هنگام دفن سرور زنان جهان حضرت فاطمه عليهاسلام گفت
رَسُولَ اللّهِ صَلّى اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ عِنْدَ قَبْـرِهِ.
گويى با پيامبر صلّى اللّه عليه وآله بر سر قبرش درد دل مى كرد
السَّلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللّهِ عَنّى وَ عَنِ ابْنَتِكَ النّازِلَةِ فى
اى رسول خدا، از من و دخترت بر تو سلام باد كه در جوار
جِوارِكَ، وَالسَّريعَةِ اللَّحاقِ بِكَ. قَلَّ يا رَسُولَ اللّهِ عَنْ صَفِيَّتِكَ
تو آمد، و به سرعت به تو ملحق شد. اى رسول حق، از دورى دختر برگزيده ات شكيبايى ام
صَبْرى، وَ رَقَّ عَنْها تَجَلُّدى، اِلاّ اَنَّ لى فِى التَّاَسّى بِعَظيمِ فُرْقَتِكَ،
كم شد، و طاقتم از دست رفت، جز آنكه مرا در فراق عظيم تو،
وَ فادِح  ِ مُصيبَتِكَ مَوْضِعَ تَعَزٍّ. فَلَقَدْ وَسَّدْتُكَ فى مَلْحُودَةِ
و سنگينى مصيبتت جاى تسليت (در مصيبت فاطمه) است. زيرا من بودم كه با دست خود تو را در آغوش خاك
قَبْرِكَ، وَ فاضَتْ بَيْنَ نَحْرى وَ صَدْرى نَفْسُكَ. فَاِنّا لِلّهِ وَ اِنّا اِلَيْهِ
جاى دادم، و سرت بر سينه من بود كه روح پاكت از قفس تن پريد. ما از خداييم و به خدا
راجِعُونَ. فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَديعَةُ، وَ اُخِذَتِ الرَّهينَةُ. اَمّا حُزْنى
بازمى گرديم. راستى كه امانت بازگردانده شد، و گروگان دريافت گرديد. اما غصه من
فَسَرْمَدٌ، وَ اَمّا لَيْلى فَمُسَهَّدٌ، اِلى اَنْ يَخْتارَ اللّهُ لى دارَكَ الَّتى اَنْتَ
ابدى است، و شبم قرين بيدارى است تازمانى كه خداوند براى من جايگاهى راكه تو درآن اقامت دارى
فَفيها اخْتُبِرْتُمْ، وَلِغَيْرِها خُلِقْتُمْ. اِنَّ الْمَرْءَ اِذا هَلَكَ قالَ النّاسُ:
در دنيا آزموده شده ايد، و براى غير آن بهوجود آمده ايد. انسان وقتى از دنيا مى رود مردم مى گويند:
ما تَرَكَ؟ وَقالَتِ الْمَلائِكَةُ: ما قَدَّمَ؟ لِلّهِ آباؤُكُمْ،
(از ثروت) چه گذاشت؟ و فرشتگان مى گويند: (از عبادت) چه فرستاد؟ خدا پدرانتان را خير دهد،
فَقَدِّمُوا بَعْضاً يَكُنْ لَكُمْ، وَ لا تُخَلِّفُوا كُلاًّ فَيَكُونَ
مقدارى پيش فرستيد كه در آخرت به سود شماست، و تمام آنچه را داريد پس از خود به جا نگذاريد
عَـلَـيْـكُـمْ .
كه به زيان شماست.